Funkcje Podstawy

Przykłady opisane w tej lekcji dostępne są w arkuszu Excela: Funkcje Podstawy.xls, tylko ich samodzielne przerobienie daje gwarancję zapamiętania tej lekcji.

Przykłady dla wszystkich lekcji szkolenia Excel 2003: ExcelSzkolenie.pl Cwiczenia Excel 2003.zip

Funkcje w Excelu uruchamiamy klikając na ikonę .

Istnieje kilka sposobów, aby znaleźć interesującą nas funkcje, w oknie ‘Wyszukaj funkcję’ możemy wpisać nazwę funkcji (jeśli ją znamy) lub jednym słowem, to co funkcja powinna robić.

Możemy też wybrać kategorię, w której może znajdować się interesująca nas funkcja, np. Finansowe lub Matematyczne.

Klikając na nazwę funkcji w oknie ‘Wybierz funkcję:’ pod listą nazw widzimy opis funkcji.

W większości przypadków opis ten bez problemów pozwala zrozumieć, do czego służy dana funkcja.

Po wybraniu funkcji, (w poniższym przykładzie SUMA.ILOCZYNÓW), wyświetlane jest okno ‘Argumenty funkcji’, klikając na kolejnych oknach w które wstawiamy dane, opis tego jakie argumenty można wprowadzić i co funkcja z nimi zrobi.

Opisy najczęściej używanych funkcji

Poniżej przedstawiam opisy często używanych funkcji z przykładami użycia zaczerpniętymi z doświadczeń w korporacjach. Lista opisanych funkcji oczywiście nie wyczerpuje wszystkich możliwości Excela, ale tak jak wspominałem wcześniej, dla wielu funkcji sposób ich działania można zrozumieć z opisów zawartych w Excelu.

SUMA

(Arkusz: ‘SUMA’)

Prawdopodobnie najczęściej używana funkcja Excela, oraz najprostszą w użyciu.

Można jej używać na kilka sposobów, najbezpieczniejszym będzie zaznaczenie całego obszaru, który chcemy zsumować wraz z komórką poniżej lub po prawej, gdzie ma znaleźć się suma i kliknięcie symbolu sumy na pasku ikon.

Drugim sposobem jest ustawienie jako aktywnej komórki, tej w której ma znaleźć się suma i pozwolenie Excelowi domyślić się jaki obszar ma zsumować.

UWAGA:

Nawet w przypadku tak prostej funkcji bardzo wielu użytkownikom Excela zdarzają się błędy, najpopularniejsze z nich polegają na ustawieniu aktywnej komórki na końcu sumowanych liczb i wciśnięciu ikony ‘Autosumowania’, po zasugerowaniu przez Excela zakresu, użytkownicy, bez spojrzenia co zostanie zsumowane, wciskają Enter i zakres sumy jest niewłaściwy.

Dzieje się tak najczęściej w 2 przypadkach:

- kiedy brak jest jednej z danych Excel zatrzyma się przy pierwszej pustej komórce.

- gdy w nagłówku kolumny znajduje się liczba np. rok, także on zostanie zsumowany.

W takich wypadkach najprościej będzie poprawić zakres na właściwy poprzez złapanie za róg sugerowanego zakresu i przeciągnięcie tak by zakres sumowania był właściwy.

Znacznie więcej możliwości daje funkcja SUMY.POŚREDNIE.

ŚREDNIA

(Arkusz: ‘ŚREDNIA’)

Funkcja oblicza średnią dla wprowadzonych liczb, bądź zakresów.

UWAGA:

Funkcja ta podobnie jak wszystkie inne funkcje Excela inaczej traktuje pustą komórkę lub tekst a inaczej liczbę zero, co dobrze ilustruje poniższy przykład.

W pierwszej z tabel średnia liczona jest tylko dla 6 elementów tabeli. Gdybyśmy chcieli obliczyć ile wynosi średnia sprzedaż na produkt dla poniższych 7 produktów, w pustą komórkę należy wprowadzić zero. Tekst tak samo jak puste komórki jest pomijany w kalkulacjach.

Zaletą tej funkcji jest to, że można do niej wprowadzać adresy pojedynczych komórek i jednocześnie całe zakresy.

Średnia dostępna jest też w pasku stanu. Więcej informacji na ten temat w lekcji: Pasek Stanu.

Do obliczania średniej ważonej najprościej wykorzystywać funkcję SUMA.ILOCZYNÓW, a do obliczania średniej geometrycznej funkcję ŚREDNIA.GEOMETRYCZNA

JEŻELI

(Arkusz: ‘JEŻELI’)

W poniższym przykładzie w kolumnie E chcielibyśmy uzyskać wzrost sprzedaży dla długiej listy produktów. Ponieważ część produktów nie była sprzedawana w 2006 roku zwykła formuła dzielenia dałaby w ich przypadku wynik ‘#DZIEL/0!’, który nie wygląda zbyt profesjonalnie, dlatego wolelibyśmy mieć w takich przypadkach wprowadzony znak „-----„.

W poniższej funkcji wprowadzono test logiczny: jeżeli wartość komórki ‘C5’ jest większa od zera, wtedy oblicz wzrost procentowy pomiędzy komórkami D5 i C5 (formuła D5/C5-1), w przeciwnym razie wpisz: „-----„.

Formułę taką można skopiować dla wszystkich produktów w tabeli.

ZAOKR

(Arkusz: ‘ZAOKR’)

W Excelu jest wiele funkcji służących do zaokrąglania, funkcja ZAOKR() jest najczęściej używaną z nich.

Ma 2 argumenty:

- liczbę, którą będziemy zaokrąglać (lub adres komórki w której ta liczba się znajduje)

- ilość cyfr która ma być pokazana po przecinku (lub adres komórki w której ilość ta jest wpisana)

W poniższym przykładzie w komórce C5 liczba 1,23456789 została zaokrąglona do 2 miejsca po przecinku czyli do liczby 1,23.

MAX, MIN

(Arkusz: ‘MAX MIN’)

Funkcje wybierają najmniejszą (MIN) lub największą liczbę (MAX) z podanego zakresu bądź zakresów.

Tekst i puste komórki nie są brane pod uwagę.

W poniższym przykładzie komórka C9 jest pusta, czyli jej wartość to 0, jednak jako najmniejsza wartość wybrana została komórka C13.

ILE.NIEPUSTYCH

(Arkusz: ‘ILE.NIEPUSTYCH’)

Poniżej prezentuje zaczerpnięty z praktyki biznesowej przykład użycia funkcji =ILE.NIEPUSTYCH. W wierszu ‘15’ znajdują się formuły wykorzystujące tą funkcję i zliczające ile było klientów którym przyznano rabat w każdym z miesiąców (wiersz 15), a w kolumnie ‘J’ w ilu miesiącach przyznano rabat danemu klientowi.

DZIŚ()

(Arkusz: ‘DZIŚ’)

Funkcja zwraca dzisiejszą dane, jest używana głównie w różnego rodzaju formularzach, oraz w logistyce np. do obliczania ile dni zostało od daty dostawy/transportu do dziś.

Funkcja ta, jak mało która, nie posiada argumentów.

Jej poprawny wynik zależy od prawidłowo ustawionej daty (i godziny) w systemie Windows.

LUB ORAZ

(Arkusz: ‘LUB ORAZ’)

LUB

W poniższym przykładzie w kolumnie F przy użyciu funkcji LUB sprawdzamy czy w danym miesiącu sprzedaż w którymkolwiek z oddziałów przekroczyła wartość 100. Funkcja zwraca wartości logiczne: ‘PRAWDA’/’FAŁSZ’, ‘PRAWDĘ’ jeśli choć jeden z warunków jest spełniony, gdy żaden z nich nie jest spełniony ‘FAŁSZ’.

Funkcja lub bardzo często używana jest jako funkcja wewnętrzna innych funkcji, np. JEŻELI, kiedy musi być spełniony chociaż jeden z warunków.

ORAZ

Funkcja zwraca wartości logiczne ‘PRAWDA’/‘FAŁSZ’, wartość ‘PRAWDA’, jeżeli wszystkie warunki zostały spełnione.

W poniższym przykładzie w kolumnie G chcemy uzyskać wartość prawda dla miesięcy, w których sprzedaż we wszystkich oddziałach byłą poniżej 50.

Prawidłowe rozwiązanie to kwiecień i grudzień.

ZAGNIEŻDŻANIE FUNKCJI

(Arkusz: ‘Zagnieżdżanie funkcji’)

Dość często występuje potrzeba użycia kilku funkcji na raz, co jest nazywane także zagnieżdżaniem funkcji.

W poniższym przykładzie chcielibyśmy na podstawie dużej ilości imion ustalić płeć osób noszących te imiona. Zdecydowana większość imion kobiet używanych w Polsce kończy się na literę „a”, litera ta nie występuje natomiast na końcu imion męskich.

Poniżej rozwiązanie tego problemu przy użyciu funkcji ‘JEŻELI’ i funkcji tekstowej ‘PRAWY’.

Funkcję JEŻELI, poznaliśmy już w tej lekcji, zacznijmy więc od funkcji PRAWY, wycina ona określoną ilość liter od prawej strony tekstu.

W poniższym przykładzie wycina 1 literę z prawej strony tekstu znajdującego się w komórce B3. (Ostatnia litera z tekstu ‘Agata’ to „a”.)

W komórce D3 zgodnie z poniższym rysunkiem wprowadzamy funkcję JEŻELI, która gdy w komórce C3 znajduje się litera „a” daje rezultat: „Kobieta”, a przeciwnym wypadku „Mężczyzna”.

Rozwiązaliśmy już dane nam zadanie, ale postarajmy się to zrobić przy użyciu jednej a nie dwóch komórek.

Wchodzimy w komórkę C3 i zaznaczamy znajdującą się w niej formułę pomijając znak równości.

Kopiujemy zaznaczoną formułę (wciskając Ctrl+C), po czym wychodzimy z komórki wciskając klawisz Esc.

Wchodzimy do komórki D3, gdzie zaznaczamy adres C3 i wklejamy skopiowaną wcześniej formułę w jego miejsce (adres zostanie automatycznie usunięty).

W ten sposób uzyskaliśmy funkcję zagnieżdżoną. Kolumna C nie jest już dłużej nam potrzebna.

Po skopiowaniu formuły do poniższych wierszy i skasowaniu kolumny C z ostatnimi literami powinniśmy uzyskać widok taki jak poniżej.

Zaawansowani użytkownicy Excela od razu wprowadzają wiele zagnieżdżonych funkcji, zaprezentowany powyżej sposób jest najbardziej użyteczny dla początkujących i pozwala zrozumieć logikę łączenia funkcji.

SUMA.ILOCZYNÓW

(Arkusz: ‘SUMA.ILOCZYNÓW’)

Funkcja Suma.Iloczynów bywa często przydatna do obliczania średniej ważonej. W poniższym przykładzie moglibyśmy mozolnie wprowadzić formułę przemnażającą sprzedaż z każdego kraju przez marżę w kraju tym uzyskaną i podzielić to przez sumę sprzedaży, dzięki sumie iloczynów formuła ta zostanie jednak wprowadzona szybciej, ograniczymy także ryzyko błędu. Funkcja ta ma w tym przypadku także taką przewagę, że jeśli zostanie dodana dodatkowa kolumna z wartościami pomiędzy już istniejącymi, zostanie ona automatycznie dodana do sumy iloczynów.

Po wybraniu funkcji Suma.Iloczynów i wprowadzeniu adresów tak jak w poniższym przykładzie należy już tylko dopisać dzielenie przez sumę sprzedaży znajdującą się w komórce G7.

Uzyskamy wtedy formułę: =SUMA.ILOCZYNÓW(C6:F6;C7:F7)/G7

Funkcje Tekstowe

SZUKAJ.TEKST

FRAGMENT.TEKSTU

(Arkusz: ‘Funkcje Tekstowe’)

W poniższym przykładzie przedstawiam fragment Price Survey (lista z cenami konkurencji), jaki pewna firma otrzymała od agencji badawczej. Niestety pojemności produktów były częścią nazwy, co znacznie utrudniło porównywanie cen produktów. Ponieważ produktów objętych badaniem było kilka tysięcy zdecydowano się użyć funkcji tekstowych, aby wyodrębnić pojemność.

Użyto dwóch funkcji tekstowych najpierw użyto funkcję SZUKAJ.TEKST() - wyszukiwany jest tekst ml, który następuje po pojemności danego produktu, wynikiem działania na funkcję SZUKAJ.TEKST(), nałożona jest funkcja FRAGMENT.TEKSTU(), która wycina 3 znaki z nazwy produktu znajdujące się o 3 w lewo od miejsca w którym został znaleziony tekst ‘ml’.

Wynikiem działania powyżej opisanych funkcji jest nie liczba lecz tekst, który w przypadku produktów o pojemności poniżej 100ml zaczyna się od spacji.

Aby móc dokonywać operacji matematycznych na pojemności, należy całą kolumnę C zamienić na wartości (skopiować i wkleić w to samo miejsce wartości), po czym korzystając z operacji zamień (Ctrl+H) zamienić znak spacja na nic (niczego nie wpisując w okienko „Zamień na:”).

PRAWY

LEWY

Dość często spotykanym problemem jest zły format daty, którego Excel nie potrafi zrozumieć jako daty nawet jeśli sformatujemy komórki jako datę.

Jeśli data zaczyna się od dnia a nie roku, jedynym sposobem automatycznej zamiany jej do postaci zrozumiałej dla Excela jest użycie funkcji tekstowych.

Za pomocą funkcji PRAWY wycinamy rok.

Do wycięcia miesiąca użyjemy funkcji FRAGMENT.TEKSTU a do wycięcia dnia funkcji LEWY.

Po rozdzieleniu daty na jej elementy składowe, możemy je złączyć używając funkcji ZŁĄCZ.TEKSTY, dodatkowo pomiędzy elementami wpisując myślniki.

Aby sprawdzić czy Excel na pewno traktuje daną jako datę można do niej dodać dowolną liczbę i sprawdzić czy data zmienia się poprawnie.

Łącząc funkcje z kolumn od C do F, uzyskamy ten sam wynik używając tylko jednej formuły.

Po skopiowaniu funkcji do pozostałych komórek powinniśmy uzyskać wynik taki jak poniżej.

DŁ

Innym często spotykanym problemem jest podział komórek zawierających Imię i Nazwisko na dwie komórki w których dane te będą osobno. Za pomocą funkcji SZUKAJ.TEKST możemy określić na którym miejscu jest spacja

Używając funkcji DŁ, określimy ile jest znaków w komórce B18.

Korzystając z funkcji LEWY wycinamy imię.

Korzystając z funkcji PRAWY wycinamy nazwisko.

Alternatywnym rozwiązaniem będzie skorzystanie z funkcji FRAGMENT.TEKSTU

Wycinając nazwisko możemy podać dokładną liczbę znaków nazwiska lub podać dowolną dużą liczbę, co zostanie odczytane jako wytnij do końca tekstu.

Poniżej wyniki jakie powinniśmy uzyskać.

Ten sam efekt możemy uzyskać szybciej nie używając funkcji tekstowych ale ‘kreatora konwersji tekstu na kolumny’.

Zaczniemy od zaznaczenia danych które chcemy rozdzielić i wybrania z Menu ‘Dane’ polecenia ‘Tekst jako kolumny…’.

Na ekranie który zostanie wyświetlony wybieramy ‘Dalej >’.

Na kolejnym ekranie wybieramy Spację i klikamy ‘Dalej >’.

W ostatnim kroku kreatora wybieramy miejsce docelowe gdzie mają pojawić się przekonwertowane dane i klikamy ‘Zakończ’.

Podział przeprowadzony jest poprawnie.

Kreator konwersji nie poradzi sobie natomiast z nieco bardziej skomplikowanym przypadkiem, gdy niektóre osoby mają wpisane także drugie imie.

Przy pomocy funkcji tekstowych rozwiążemy ten problem dość szybko.

Zacznijmy od wyznaczenia tego na którym miejscu znajduje się pierwsza i druga spacja.

Posłużymy się funkcja SZUKAJ.TEKST, dla pierwszej spacji formuła będzie taka sama jak używana w poprzednim przykładzie. Dla wyznaczenia miejsca drugiej spacji dodatkowo wprowadzimy ‘Liczbę_początkową’, która będzie pozycją pierwszej spacji plus jeden.

Dla osób, które nie mają drugiego imienia wynik formuły jest błędem.

W kolejnej kolumnie używając funkcji CZY.BŁĄD (lub CZY.LICZBA) ustalimy które osoby mają tylko 1 imię.

Pierwsze imię ustalimy tak samo jak w poprzednim przykładzie.

Drugie przy pomocy funkcji JEŻELI, która skorzysta z informacji o ilości imion z kolumny E, jeśli jest tylko jedno komórka będzie pusta (wprowadzenie podwójnej spacji ””). Jeśli natomiast drugie imię istnieje, zostanie wycięte przy pomocy funkcji FRAGMENT.TEKSTU, jego początek to pozycja 1 spacji +1, a ma ono tyle znaków ile różnica pomiędzy spacjami pomniejszona o jeden.

Błędem byłoby wycięcie któregokolwiek imienia bądź też nazwiska wraz ze znakiem spacji.

Nazwisko wycinamy ponownie posługując się funkcją FRAGMENT.TEKSTU, do ustalenia na której pozycji znajduje się pierwsza litera nazwiska posłużymy się funkcją JEŻELI.

Wynikiem wszystkich operacji będzie tabela taka jak przedstawiona poniżej.

Istnieje wiele innych sposobów rozwiązania powyżej przedstawionych problemów, wybrałem akurat takie ze względu na to, że dają możliwość dobrego przećwiczenia użycia funkcji tekstowych.

CZY.BŁĄD

(Arkusz: ‘CZY.BŁĄD’)

Funkcja ta jest z reguły używana jako funkcja ‘wewnętrzna’ innych funkcji tak, aby gdy jeden z argumentów funkcji głównej będzie miał niewłaściwy format lub okaże się błędem, funkcja ta pomijała go zamiast wskazywać błąd.

Najprostszym przykładem będzie użycie tej funkcji w dodawaniu komórek.

W powyższym przykładzie innym rozwiązaniem tego problemu może być użycie funkcji =SUMY.POŚREDNIE(9;D5:D11)

LOS()

Funkcja losuje wartość z przedziału od 0 do 1. Ponieważ losowanie odbywa się od nowa przy każdym przeliczeniu arkusza, najlepiej jest od razu zamienić ją na wartości, w przeciwnym razie losowanie nowych wartości przy każdej zmianie danych w pliku, może znacznie spowolnić działanie komputera. Często wynik tej funkcji przemnaża się lub dzieli aby uzyskać rząd wielkości liczb, który nas interesuje np. =los()*1000 lub =0,5+los()/10

NPV, IRR, CAGR

(Arkusz: ‘Funkcje Finansowe’)

Funkcja NPV służy do obliczania Wartości Bieżącej Netto inwestycji czyli mówiąc wprost ile da się na tym zarobić.

W poniższym przykładzie na przestrzeni lat 2010-2012 dokonujemy inwestycji, która będzie nam przynosić przychody od 2012 do 2030.

Stopa dyskontowa w całym okresie wynosi 5%. Zakładamy że wszystkie wydatki i przypływy zachodzą na koniec okresu.

Gdybyśmy chcieli wyliczyć wartość na dzień dzisiejszy (zakładamy 1 stycznia 2010) wydatków moglibyśmy skorzystać z poniższego wzoru:

=F7/(1+C5)+G7/(1+C5)^2+H7/(1+C5)^3

Każdy z wydatków dzielimy przez 1+stopa dyskontowa aby wyliczyć jego wartość na dziś (wartość pieniądza w czasie jest zmienna). Wydatek z 2011 roku dzielimy dwukrotnie stąd potęga ^2, a tą z 2012 trzykrotnie (potęga ^3).

Powyżej opisany wzór został użyty w komórce C7.

W komórce C8 wykorzystano funkcję NPV, dzięki której uzyskano dokładnie ten sam wynik.

W przypadku obliczania bieżącej wartości wydatków możliwe było wprowadzenie wzoru na NPV ponieważ wydatki są ponoszone tylko w 3 okresach i wzór nie był zbyt długi. Gdybyśmy chcieli tak samo wyliczyć bieżącą wartość przypływów musielibyśmy wykazać się dużą cierpliwością a mimo to wprowadzenie tak długiego wzoru mogłoby okazać się niemożliwe ze względu na maksymalną liczbę znaków w formule, która w Excelu 2003 wynosi 1000 znaków.

W komórce C10 użyto funkcji NPV do obliczenia bieżącej wartości przypływów. Warto podkreślić, że w komórkach dla których przypływy nie występują (F8 i G8) muszą być wpisane zera, w przeciwnym razie funkcja pominie te komórki i wynik będzie niepoprawny.

Aby obliczyć bieżącą wartość przewidywanego zysk na tym projekcie wystarczy odjąć od bieżącej wartości przypływów (C10) bieżącą wartość wydatków (C8). Taka formuła zapisana jest w komórce C12.

Zysk możemy także wyliczyć bezpośrednio korzystając z danych znajdujących się w tabeli w wierszu 9, gdzie od przypływów odjęto wydatki.

Funkcja ta została zapisana w komórce C13.

Funkcja IRR oblicza wewnętrzną stopę zwrotu, która może być rozumiana jako graniczna wielkość oprocentowania przy której zysk na danym projekcie wynosi 0.

Jeżeli stopa dyskontowa jest niższa niż IRR zysk jest dodatni, jeżeli wyższa projekt przyniesie stratę. Można ją także rozumieć jako najwyższe oprocentowanie kredytu jakie możemy zaakceptować aby projekt nie przyniósł strat.

Funkcja IRR dla tego przykładu wykorzystana jest w komórce C18.

Jeżeli jej wynik (8,886%) wpiszemy w komórce C5, Zysk dla tego projektu będzie wynosił zero.

CAGR

CAGR to średni roczny wzrost/spadek obliczany dla okresu określonej liczby lat. W Excelu nie ma funkcji która by go obliczała, warto więc zapamiętać formułę dzięki której możemy to zrobić.

W poniższym przykładzie sprzedaż w 2010 roku wynosiła 10,0 a w 2019 przewidywana jest sprzedaż wynosząca 23,6, chcielibyśmy policzyć ile wynosi średni roczny wzrost który pozwoliłby uzyskać taką sprzedaż.

Skorzystamy z następującego wzoru:

Średni wzrost = (Wartość Końcowa / Wartość Początkowa) ^ (1/(ilość okresów -1))-1

W poniższym przykładzie:

Wartość Końcowa =23,6 (wartość w roku 2019)

Wartość Początkowa =10,0 (wartość w roku 2010)

ilość okresów = 10 (w tabeli pokazane są dane dla 10 lat )

W poniższym przykładzie formuła będzie wyglądać następująco:

Średni wzrost =(O27/F27)^(1/9)-1

(Symbol ^ oznacza podniesienie do potęgi i można go wpisać z klawiatury przytrzymując Shift i wciskając cyfrę 6.)

WIERSZ()

W przypadku różnych list dość często zachodzi potrzeba ponumerowania ich elementów. Jeżeli często zdarza się że wiersze w środku tabeli są dodawane lub usuwane numeracja przestaje być aktualna i trzeba ją przygotować od nowa. Oparcie numeracji na formułach typu numer powyższy +1 też nie sprawdzi się bo taka formuła nie będzie działać poprawnie po dodaniu czy skasowaniu wiersza, szczególnie jeśli będzie to pierwszy wiersz. Łatwym rozwiązaniem tego problemu jest użycie funkcji WIERSZ, która jeśli nie ma argumentu podaje numer wiersza komórki w którym się znajduje, odjęcie od tego numeru liczby wierszy, które są przed pierwszym wierszem listy rozwiązuje nasz problem. Funkcja ta bywa też często używana w połączeniu z funkcjami wyszukiwania i adresu, o których więcej możesz przeczytać w lekcji Funkcje dla Zaawansowanych.

MODUŁ.LICZBY

(Arkusz: ‘MODUŁ.LICZBY’)

Moduł liczby to funkcja używana w matematyce, nazywana jest także wartością bezwzględną. Funkcja ta ma jeden argument, który może być tylko liczbą (lub adresem, lub inną funkcją dającą w wyniku liczbę). Funkcja ta dla liczb dodatnich nie zmienia ich wartości a dla liczb ujemnych zmienia znak na dodatni.

Przykład: MODUŁ.LICZBY(-5)=5

Jest to jedna z wielu funkcji w Excelu, które można łatwo zastąpić używając prostych symboli matematycznych. W tym przypadku potęgowania. Najpierw należy podnieść liczbę do potęgi 2 (lub innej parzystej) a potem wynik pierwiastkować pierwiastkiem 2 stopnia (lub innego takiego samego jak potęga).

(-5)^2^(1/2)=5

WYBIERZ

(Arkusz: ‘WYBIERZ’)

Działanie funkcji WYBIERZ jest bardzo proste, spośród listy wartości, które należy wprowadzić oddzielnie, wybiera tą, której numer pojawi się w pozycji Nr_arg.

W poniższym przykładzie wprowadzono 5 wysokości rabatów, które zależą od ‘klasy klienta’ przyjmującej wartości od 1 do 5, po wprowadzeniu cyfry do komórki B4 rabat zostaje wyszukany i podany w komórce C4.

Funkcja ta jest dość podobna w swym działaniu do funkcji WYSZUKAJ.PIONOWO, choć oferuje mniej możliwości.

Szkolenie Excel 2003 Szkolenie Excel 2007